Historia 1924-1982

 

 

Początek istnienia straży pożarnej w Ożegowie sięga 1913 roku. Do założenia straży zachęcał  pan Wacław Szęczkowski – kierownik miejscowej szkoły. Zorganizowana straż nie istniała jednak długo, bowiem ludność w tym czasie nieufnie odnosiła się do wszystkich organizacji, widząc w nich nawrót do stosunków pańszczyźnianych. Dalszej działalności na tym polu przeszkodziła natomiast I wojna światowa. Dopiero w 1924 roku straż została założona ponownie, również przez kierownika szkoły, Alfonsa Warwarzyńskiego. Skład Komendy nowo założonej straży był następujący:

- Alfons Warwarzyński,

- Józef Kowalczyk,

- Wojciech Kempa,

- Ignacy Błasiak,

- Władysław Kuźniak,

- Tomasz Kępa,

- Jan Szumigaj. 

 

            Dzięki wysiłkom straży i miejscowej ludności został w 1925 zakupiony sztandar i sikawka ręczna, przystąpiono również do budowy remizy. Drzewo na budowę ofiarowała miejscowa ludność, a budował ja bez żadnej zapłaty Tomasz Kępa. Powstała w ten sposób drewniana remiza, która składała się z wozowni, sali oraz sceny.

 

            Dalszy okres międzywojenny to czas ciężkich zmagań z trudnościami, jakie stały przed strażą. Stopniowo zakupywano sprzęt i umundurowanie. W 1938 roku zaprojektowano budowę nowej remizy. Za pieniądze uzyskane z zabaw i imprez zakupiono wapno i cement, z którego zrobiono pustaki. Dalszym przygotowaniom przeszkodziła wojna w 1939 roku.

 

            W czasie okupacji o budowie mowy oczywiście być nie mogło, co więcej, okupant zabrał wszystkie pustaki. Dzięki solidarnej postawie mieszkańców Ożegowa wapno nie zostało zabrane, bowiem nikt nie wskazał miejsca, w którym się ono znajdowało. Okupant zniszczył starą remizę odcinając salę i scenę.

 

            Po odzyskaniu niepodległości straż zaczyna żyć nowym życiem, otwierają się przed nią nowe możliwości. W 1947 roku powstaje nowy zarząd straży, w skład którego weszli:

- Józef Mielczarek,

- Józef Kędzia,

-  Leon Kuźniak,

- Franciszek Stefaniak,

- Józef Kuźniak,

- Stanisław Kowalczyk.

Na zebraniu w styczniu 1948 roku prezes straży Józef Mielczarek poddał projekt budowy remizy, który to został przyjęty przez wszystkich. Wybrano Komitet Budowy, w skład którego weszli Józef Mielczarek, Piotr Walaszczyk, oraz Antoni Ścigała. Zaczęto gromadzić materiały za pieniądze uzyskane z zabaw, imprez oraz dobrowolnego opodatkowania się mieszkańców Ożegowa i już w 1948 roku przystąpiono do budowy. Piotr Walaszczyk i Antoni Ścigała zrażeni pracą i niepowodzeniami ustąpili z Komitetu, wówczas cały ciężar pracy przyjmuje na siebie Zarząd z Józefem Mielczarkiem na czele. Ludność Ożegowa chętnie pomaga w inwestycji, chociaż pierwsze skrzypce w budowie odgrywają strażacy. W 1949 roku remiza została wybudowana, stając się jedną z najokazalszych remiz w okolicy. Na wykończenie remizy zabrakło już funduszy, jednak tutaj na pomoc pośpieszyły władze powiatowe przydzielając 100 tysięcy złotych. Suma ta okazała się niewystarczająca. W dalszym ciągu gromadzono fundusze, by przygotować remizę do otwarcia.

 

            Uroczystego otwarcia remizy dokonano dopiero 1 lipca 1956 roku. Po uroczystości otwarcia i przekazaniu budynku do celów publicznych nastąpił akt wpisania się do księgi pamiątkowej. W lutym 1957 roku została przydzielona przez władze powiatowe motopompa. Tego samego roku w marcu został wybrany nowy zarząd, w skład którego weszli:

- Zygmunt Kupis – prezes,

- Leon Kuźniak – naczelnik,

- Stanisław Kowalczyk – sekretarz,

- Władysław Namyślak – skarbnik,

- Józef Ścigała – gospodarz.

Aby zapewnić wsi bezpieczeństwo w razie pożaru wszczęto starania o wybudowanie zbiornika wodnego, który po wielu staraniach został wybudowany. Pieniądze na ten cel przeznaczyła Komenda Powiatowa, a robocizna i wszelkie inne prace zostały wykonane w czynie społecznym przez miejscową ludność i jednostkę straży. W międzyczasie gromadzone są pieniądze na zakup mundurów. W 1958 roku zakupiono umundurowanie dla całego oddziału z własnych funduszy. W 1959 roku Komenda Powiatowa doceniając ofiarną pracę miejscowej straży przydziela dla niej samochód marki „Dodge”. Stajemy się pierwszą jednostką w okolicy posiadającą samochód. W tym samym roku została zelektryfikowana remiza oraz założony telefon, zamontowano również syrenę.

 

            W czerwcu 1960 roku OSP w Olegowie wypożycza jednostce w Mokrem sikawkę ręczną i wóz konny. 19 czerwca 1960 roku Komenda Powiatowa dokonuje oficjalnego przekazania samochodu miejscowej straży. Przekazanie następuje przy udziale okolicznych straży i społeczeństwa. W czasie tej uroczystości wielu członków miejscowej straży udekorowano medalami za zasługi. Medal srebrny otrzymał Leon Kuźniak, natomiast medale brązowe Alfons Borowczyk, Zygmunt Kupis oraz Józef Ścigała. W międzyczasie zmienia się skład zarządu. Stanowisko naczelnika obejmują kolejno Alfons Borowczyk, Edward Laskowski i Ignacy Kuźniak. Prezesem przez wiele lat był Józef Ścigała, a gospodarzem Zygmunt Kupis, skarbnikiem Tadeusz Gajęcki. Za ich kadencji w roku 1962 z nagromadzonych funduszy postanowiono pobudować płot murowany od strony wschodniej na placu przed remizą. Materiał na ogrodzenie zakupiono z własnych funduszy, natomiast wszystkie prace wykonano w czynie społecznym. Zaangażowanie członków naszej straży zostało docenione po raz kolejny, ponieważ przyznano naszej jednostce nowy wóz z pełnym wyposażeniem „Star 20”. Uroczyste przekazanie wozu nastąpiło w 1964 roku, natomiast stary samochód komisyjnie sprzedano. W celu dalszej poprawy w zaopatrzenie wodne wsi Zarząd podjął decyzję wybudowania drugiego zbiornika wodnego, który to usytuowano w drugim końcu wsi na terenie zwanym „Moczydoły”. Materiały konieczne do budowy otrzymano z przydziału Komendy Powiatowej, natomiast wszystkie prace związane z budową wykonano społecznie przez członków OSP. Zbiornik ten zdolny do eksploatacji był już w 1968 roku.

 

            Na walnym zebraniu w dniu 5 luty 1970 roku został wybrany nowy zarząd, w skład którego weszli:

- Stefan Borowczyk – prezes,

- Ignacy Kuźniak – naczelnik,

- Zygmunt Kupis – gospodarz,

- Stanisław Kowalczyk – sekretarz,

- Jan Kuźniak – skarbnik,

- Alfons Borowczyk – zastępca prezesa do spraw kultury i oświaty.

W pierwszym roku swej kadencji z własnych funduszy dokonano konserwacji dachu, wymiany podłóg i remontu schodów w budynku straży. W kolejnym roku założono tynki zewnętrzne i malowanie zewnętrzne i wewnętrzne – również z własnych funduszy. W czynie społecznym zniwelowano i ogrodzono plac na „Moczydołach”. Komenda Powiatowa w 50% pokrywa zakup umundurowania dla jednostki, pozostałe 50% pochodzi z środków własnych. Na zebraniu w lutym 1973 roku prezes straży Stefan Borowczyk poddał wniosek rozbudowy remizy, który to został przyjęty przez ogół zebranych. Zarząd rozpoczął starania o zgromadzenie dokumentacji i planów budowy. Koszty związane z otrzymaniem dokumentacji pokryto z własnych środków. Powołano Komitet Budowy w składzie: Józef Wolny, Leon Kuźniak, Mieczysław Klimczak, Stanisław Błasiak, Zdzisław Kędzia, Edward Ścigała i Florian Kuźniak. W 50-tą rocznicę jednostki, czyli w 1974 roku przystąpiono do wykopu fundamentów pod rozbudowę.

 

            W 1974 roku z zarządu odchodzą Zygmunt Kupis i Stanisław Kowalczyk, których zastępują Zenon Wanat (sekretarz) oraz Eugeniusz Włodarczyk (gospodarz). Reszta składu zarządu pozostaje bez zmian. Rok 1974 jest także ważnym wydarzeniem naszej jednostki, bowiem w lipcu obchodzi ona uroczystości 50-lecia swej działalności. Za wzorową działalność w straży srebrny medal otrzymuje Józef Szewczyk, a brązowe medale Stanisław Kowalczyk oraz Eugeniusz Włodarczyk. Sześciu druhów otrzymuje odznakę „wzorowy strażak”. Koniec roku 1974 to gromadzenie materiałów na budowę oraz rozpoczęcie budowy stropu na przybudówce. Na budowę drugiego stropu na przybudówce w 1975 roku kończą się fundusze, tu z pomocą przychodzi Urząd Gminy, który przekazuje kwotę 30 tysięcy złotych – to pozwala dokończyć budowę murów na przybudówce. We wrześniu 1975 roku niespodziewanie umiera prezes jednostki Stefan Borowczyk. W listopadzie obowiązki prezesa przejmuje Bohdan Błasiak, pozostały skład zarządu się nie zmienia. Dalszą budowę utrudniają zmiany administracyjne, które powodują nie ujęcie w plany gospodarcze inwestycji w Ożegowie. Dobrowolnie opodatkowują się mieszkańcy wsi, społeczeństwo z małymi wyjątkami deklaruje drzewo na więźbę dachową i podłogi (mieszkańcy, którzy nie mają lasu wpłacają równowartość pieniężną). Wiosną 1976 roku jednostka posiada już pełny stan potrzebnego drewna. Drewno w czynie społecznym zostaje przetarte, dach ze starego budynku zdjęty, ściany wyburzone, gruz wywieziony. Władze wojewódzkie przychodzą na prośbę zarządu jednostki z pomocą finansową, udzielając że środków rady narodowej stopnia wojewódzkiego dotację w wysokości 280 tysięcy złotych. Wystarcza to na założenie dachu nad całością budynku, pobudowanie ścian działowych i schodów, zamontowanie stolarki. Rok 1977 to dalsze prace przy remizie. Założono podłogi, instalację elektryczną, urządzono scenę, założono posadzki i schody (łączny koszt to ponad 160 tysięcy złotych, całość z środków własnych). W uznaniu zasług dla jednostki walne zebranie w dniu 18 lutego 1978 roku przenosi na członków dożywotnich Stanisława Kowalczyka i Leona Kuźniaka. W tym samym roku zgromadzono kwotę 115 tysięcy złotych, które przeznaczono na założenie tynków wewnętrznych, podbitki sufitu, płytek PCV i inne prace wykończeniowe.

 

            W roku 1979 na własną prośbę z funkcji prezesa zarządu rezygnuje druh Błasiak (pozostając nadal jego członkiem). Zastępuje go Józef Wolny, pozostały skład zarządu pozostaje bez zmian. Trwają prace wykończeniowe budynku remizy, młodzież w byłym garażu uzyskuje lokum na Klubo-Kawiarnię. Zniszczeniu ulegają w tym roku wóz bojowy i motopompa. W roku 1980 jednostka otrzymuje kolejne dofinansowanie, dzięki któremu przeprowadzone jest tynkowanie budynku na zewnątrz, obróbka blacharska, malowanie wewnętrzne i zewnętrzne, utwardzenie placu. Budynek jest wykończony, zatem na walnym zebraniu w dniu 29 stycznia 1981 roku jednostka ustala termin przekazania budynku na dzień 3 maja 1981 roku. Mieszkańcy wsi postanawiają ufundować sztandar dla jednostki. Komenda Rejonowa w Wieluniu przydziela OSP Ożegów nieodpłatnie wóz marki „Żuk” i motopompę „M-800”, natomiast Urząd Gminy zakupuje 15 kompletów mundurów, zaś z własnych środków zakupuje się 15 czapek. Jednostka staję się na powrót sprawna bojowo. Dzień 3 maja 1981 roku jest świętem nie tylko jednostki, ale również całej wsi. W uroczystościach przekazania remizy oraz sztandaru biorą udział przedstawiciele władz wojewódzkich, rejonowych oraz gminnych oraz sąsiednie jednostki z gmin Działoszyn, Siemkowice, Kiełczygłów i Wierzchlas.

 

            Koniec roku 1981 i początek 1982 nie sprzyjają prawidłowej działalności jednostki (brak środków finansowych ze względu na zakaz organizowania zabaw dochodowych – stan wyjątkowy w kraju). W listopadzie 1982 roku zostaje wybrany nowy zarząd, w skład którego weszli:

- Bohdan Błasiak – prezes,

- Eugeniusz Namyślak – naczelnik,

- Zdzisław Kędzia – skarbnik,

- Ryszard Ścigała – sekretarz,

- Alfons Borowczyk – gospodarz,

- Waldemar Szumigaj – członek zarządu,

- Ireneusz Ścigała – członek zarządu.

Na walnym zebraniu 19 listopada tego roku podjęto decyzję o uzupełnieniu całego stanu osobowego w mundury galowe. Zakupiono 10 kompletów mundurów, 10 czapek oraz 15 sznurów za kwotę 45 tysięcy złotych. Uroczystego ich wręczenia dokonano na zbiórce z okazji Nowego Roku 1983. W 1983 w Dniu Strażaka wręczono 44 odznaki za wysługę lat. Za całokształt pracy w jednostce OSP na Zjeździe Gminnym medalami zasługi dla pożarnictwa odznaczeni zostali:

- złoty medal (Leon Kuźniak, Józef Wolny)

- srebrny medal (Florian Kuźniak, Jan Kuźniak, Ignacy Kuźniak, Bohdan Błasiak, Alfons Borowczyk) ,

- brązowy medal (Lechosław Ścigała, Zygmunt Sygidus).